ÜNLEMLER
Sevinç, korku, nefret, acıma, şaşırma, üzüntü gibi duyguları anlatmaya yarayan sözcüklerdir. Ünlemler cümlede bir öge görevi almazlar, cümleyi sadece duygu yönünden güçlendirirler:
a, aaa: Çağırma, beğenme, emir, istek abo, abov: Çağırma, beğenme’; aferin ‘takdir etme ah: Üzüntü, acıma
aha; İşte aman: kızgınlık, üzüntü ay: Çağırma, ürkme ayol: Hey, hay, vay be, behey: Çağırma
bereket, bereket versin, bereket versin ki: Sevinme; uygun bulma; memnuniyet, bre: Çağırma
eee, eh: Onaylama, yetinme ey: Çağırma eyvah: Acınma, şaşkınlık ha: Vurgulama, tembih
ha, hay, hey: Çağırma hah: Beğenmeme, yerme hay hay: Evet, baş üstüne
hadi, haydi: Özendirme, cesaretlendirme heyhat: Ne yazık ki of, oof: Usanma, bıkkınlık
oh, ooh: Sevinme, rahatlama, ferahlama; üzülme, hayıflanma öf: Sıkıntı; bıkkınlık; öfke
püf: Beğenmeme, küçük görme vah vah: Üzüntü, acıma; pişmanlık vay: Yakınma; alay ya: Vurgulama; soru
yahu: Çağırma yazık, yazık ki: Acıma pişmanlık yuf: Öfke, nefret, hınç yuh: Aşağılama, hor görme